Πρώτο και καλύτερο (;)

Αυτό είναι το πρώτο μου ποστ φίλε μου. Κι ενώ θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που επιτέλους μπαίνω κι εγώ στο μαγικό κόσμο των blogs, της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου, οι εξελίξεις "φρενάρουν" τη χαρά μου. Κυριότερη, η εκτέλεση του Troy Davis. Δεν τον ξέρεις; Θα στον "συστήσω" εγώ. Ο Troy Davis, γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου του 1968 (10 Οκτωβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της θανατικής καταδίκης, τραγική ειρωνεία), ήταν ένας Αμερικανός θανατοποινίτης. Καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 1991, για τη δολοφονία ενός αστυνομικού στην Τζόρτζια των Η.Π.Α., χωρίς να έχει βρεθεί ούτε το όπλο του εγκλήματος, ούτε δικά του αποτυπώματα ή το DNA του στον τόπο του εγκλήματος.

Η καταδίκη του βασίστηκε στις μαρτυρίες 11 αυτοπτών μαρτύρων, από τους οποίους οι 7 άλλαξαν ή αναίρεσαν την κατάθεσή τους, λέγοντας ότι κατέθεσαν φοβούμενοι την ίδια την αστυνομία. Η εκτέλεσή του Davis αναβλήθηκε 4 φορές λόγω αμφιβολιών, με τελευταία τη χθεσινή, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα (2 π.μ. ώρα Ελλάδας), όταν το Ανώτατο Δικαστήριο, μετά από μία ακόμη αίτησή του, ανακοίνωσε την απόφασή του να αναβάλει για μία ακόμη φορά την εκτέλεση και να επανεξετάσει την υπόθεση. Τελικά το Δικαστήριο αρνήθηκε την αίτηση και λίγα λεπτά μετά τις 11 το πρωί, ο Davis θανατώθηκε. Ελπίζω να μη σε κούρασα φίλε μου, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Η χριστιανική Αμερική που αγαπά τον πλησίον της, κάνει για μια ακόμη φορά το θαύμα της και αποδεικνύει ότι το απαρτχάιντ δεν πέθανε ποτέ. Κλασικό  το σενάριο. "Μαύρος εγκληματίας σκοτώνει λευκό αστυνομικό". Προφανώς το "αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου" δεν ισχύει στις Η.Π.Α. Εν έτει 2011 υπάρχουν ακόμα και η τερατώδης, απάνθρωπη θανατική ποινή και ο ρατσισμός. Και δυστυχώς ο Troy Davis δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο θύμα. Έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω: Με ποιον τρόπο ακριβώς σωφρονίζει η θανατική ποινή; Γιατί έχω την εντύπωση ότι στόχος της οποιασδήποτε ποινής είναι -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι- ο σωφρονισμός. Η κατανόηση του λάθους, η μετάνοια  και η ομαλή επανένταξη στην κοινωνία. Πώς θα επανενταχθεί στην κοινωνία ένας νεκρός; Ξέρω τι σκέφτεσαι. "Υπάρχουν εγκληματίες που θα τους άξιζε να πεθάνουν με βασανιστήρια." Και δικαιολογημένα το σκέφτεσαι. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ο νόμος της φύσης: "Σκοτώνω αυτό που απειλεί τη ζωή μου". Σκέψου όμως λίγο! Τι είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα; Είναι η επικράτηση της λογικής, ο δαμασμός των ενστίκτων. Αν καταφέρεις λοιπόν να βάλεις σε πρώτο πλάνο την ανθρώπινη υπόστασή σου, τον ορθολογισμό σου, που στο παρελθόν γέννησε την έννοια του ανθρώπινου δικαιώματος, θα δεις ότι δεν έχει καμία ουσία η εκδίκηση. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" ουσιαστικά σε κάνει ίδιο με τον εγκληματία. Και το μόνο σίγουρο σ' αυτή την υπόθεση, είναι ότι μια κοινωνία εγκληματιών, δεν μπορεί να κοιτάξει μπροστά και να προχωρήσει.

Δες εδώ το δελτίο τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας για την εκτέλεση του Troy Davis και όχι μόνο.