Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Εκλογές, κόμματα, με φρου φρου κι αρώματα

Έχω τόσο καιρό να γράψω που νιώθω σαν να γράφω για πρώτη φορά. Βλέπεις, τα γεγονότα τρέχουν κι εμείς δεν μπορούμε να μείνουμε στάσιμοι. Μας παρασύρουν και τρέχουμε κι εμείς μαζί τους. Εδώ βρίσκεται όλο το νόημα. Η πέτρα πρέπει πάντα να κυλά. Και η δική μου παρακύλησε τον τελευταίο καιρό!


Αλλά ας αφήσουμε τα δικά μου, άλλα είναι τα σημαντικά. Είναι λοιπόν γεγονός, δε σου κάνω πλάκα. Προκηρύχθηκαν οι εθνικές εκλογές. Πρόκειται για τις πιο καθοριστικές για τη ζωή των Ελλήνων εκλογές, μετά τη Μεταπολίτευση. Και πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν το έχει κατανοήσει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Τα λεγόμενα "κομματόσκυλα" ζουν, βασιλεύουν και καθορίζουν το μέλλον μου. Και φοβάμαι. Φοβάμαι για το αποτέλεσμα, φοβάμαι την αυτοδυναμία, φοβάμαι την αποχή, φοβάμαι το μετά. Δεν ξέρω αν θα αντέξω άλλο την αυθαιρεσία, τις απάτες, τις "κωλοτούμπες", τα ψέματα, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την κατάχρηση εξουσίας, την ασέβεια προς τον πολίτη. Είναι πλέον θέμα αυτοσυντήρησης. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να ελέγχω το θυμό μου. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να είμαι άνθρωπος ή θα μεταμορφωθώ σε ανεξέλεγκτο αγρίμι. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα πια. Ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό.


Δεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να στα πω τώρα όλα αυτά. Αφού στις 7 Μαΐου θα ξέρω. Όλα θα είναι ξεκάθαρα τότε. Θα ξέρω σε ποια χώρα βρίσκομαι. Θα ξέρω με ποιους ανθρώπους έχω να κάνω. Θα ξέρω αν τα αξίζουμε όσα παθαίνουμε. Κι αν δεν τα μάθω όλα αυτά, τουλάχιστον θα μάθω τον εαυτό μου, τα όρια και τις αντοχές του.


Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ένα: όλοι εκ του αποτελέσματος θα κριθούμε. Όλοι.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Radio, someone still loves you!

Δανείστηκα τους στίχους των Queen από το πολυαγαπημένο μου "Radio Gaga" (κρίμα να μου θυμίζει τη Lady Gaga!) για να εκφράσω, τι άλλο; Την αγάπη μου για το ραδιόφωνο! Και δε μιλάμε για απλή αγάπη, μιλάμε για όνειρο ζωής (η φωνή μου με προβληματίζει είν' η αλήθεια, αλλά δε βαριέσαι!).

Είτε αναλογικό, είτε ψηφιακό, η μαγεία του ραδιοφώνου παραμένει ίδια. Πολλοί πίστευαν ότι το Ίντερνετ και κυρίως το Youtube, που φέρνουν τη μουσική σε "απόσταση αναπνοής" με τον χρήστη, θα οδηγούσαν το ραδιόφωνο στον αφανισμό. Όμως απ' ότι φαίνεται το ραδιόφωνο ποτέ δεν πεθαίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά (η Ελλάδα πάλι, παίζεται)! Τι είναι αυτό που κάνει το ραδιόφωνο μαγικό; Νομίζω ότι είναι το αναπάντεχό του, η αγωνία του επόμενου κομματιού και η επικοινωνία με τον/την παραγωγό με τη βελούδινη φωνή (!), αναπόσπαστα κομμάτια της κάθε ραδιοφωνικής εκπομπής.

Κι όσο λαμβάνει αγάπη από το κοινό, εκείνο εξελίσσεται. Εν αρχή ην το αναλογικό. Προνόμιο κυρίως τον δημοσιογράφων, προσβάσιμο μόνο από ραδιοφωνικές συσκευές, με περιορισμένη εμβέλεια και παράσιτα. Κι ύστερα ήρθε το Ίντερνετ. Και το Ίντερνετ φέρνει μαζί του το streaming. Και σχεδόν όλοι οι ήδη υπάρχοντες σταθμοί γίνονται ψηφιακοί και ακούγονται παντού, αψεγάδιαστοι. Αρκεί μια σύνδεση στο Ίντερνετ. Το προνόμιο των δημοσιογράφων παύει να υπάρχει. Ο καθένας πλέον με λίγο κόπο, λίγα χρήματα, λίγη γραφειοκρατία και πολλή όρεξη, μπορεί να στήσει ακόμη και στο σπίτι του τον δικό του σταθμό. Γίνεται πιο εύκολο; Κι όμως, μια καινοτομία κάνει τo ραδιόφωνο, παιχνιδάκι. Κι έτσι από το web radio, φτάνουμε στο social web radio!

Aκούς social και σου έρχονται στο μυαλό τα social networks (Facebook, Twitter, MySpace κ.λπ.); Ε, δεν πέφτεις και πολύ έξω! Πρόκειται για το Radiojar, μια διαδικτυακή πλατφόρμα που επιτρέπει στον χρήστη να γίνει ραδιοφωνικός παραγωγός και να εκπέμψει παγκοσμίως μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς καν να χρειαστεί να κατεβάσει κάποιο πρόγραμμαα. Όλα γίνονται μέσα από τον browser. Μια δοκιμαστική εφαρμογή είναι ήδη διαθέσιμη στο Facebook, προσφέρει όμως μόνο 15 λεπτά εκπομπής. Οι δημιουργοί έχουν ανακοινώσει ότι γύρω στα μέσα του Οκτώβρη, θα κυκλοφορήσει επίσημα μία πρώτη έκδοση του προγράμματος. Το μόνο που έχεις να κάνεις λοιπόν, είναι να μπεις στην ιστοσελίδα του Radiojar εδώ και να μοιραστείς τις μουσικές σου, τα νέα σου και τις ιδέες σου με όλο τον κόσμο! Τι πιο ωραίο απ' αυτό;


Queen - Radio Gaga

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Του νόου αζμπέτα

Εντάξει, το ξέρω, τη βάρυνα πολύ την ατμόσφαιρα στο πρώτο ποστ, αλλά δε γινόταν αλλιώς! Έπρεπε να στα πω! Τώρα για να σε αποζημιώσω (και καλά) θα σου πω δυο, τρία πραγματάκια για μένα, για να ξέρεις με ποια έχεις να κάνεις. 1. Με λένε Αμαλία (αυτό φαντάζομαι το κατάλαβες) 2. Λατρεύω την καλή μουσική, κυρίως τη ροκ (αν έχεις κάτι καλό ν' ακούσω μου το στέλνεις χωρίς δεύτερη σκέψη) 3. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα, είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν (και αν) μεγαλώσω 4. Το μότο της ζωής μου είναι LOVE, PEACE, FREEDOM και αυτό θα το καταλάβεις εν καιρώ 5. Γιατί έφτιαξα μπλογκ; Αφού δεν ακούγομαι που δεν ακούγομαι, τουλάχιστον ας διαβάζομαι 6. Έχω πρόβλημα με την οργάνωση. Είδες, σου είπα ότι θα σου πω δυο, τρία πραγματάκια κι έγραψα 6. Αυτά προς το παρόν. Αν μου 'ρθει και τίποτ' άλλο θα στο πω (δε γλυτώνεις)!

Πάρε κι ένα κομματάκι για να καταλάβεις:

Πρώτο και καλύτερο (;)

Αυτό είναι το πρώτο μου ποστ φίλε μου. Κι ενώ θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που επιτέλους μπαίνω κι εγώ στο μαγικό κόσμο των blogs, της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου, οι εξελίξεις "φρενάρουν" τη χαρά μου. Κυριότερη, η εκτέλεση του Troy Davis. Δεν τον ξέρεις; Θα στον "συστήσω" εγώ. Ο Troy Davis, γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου του 1968 (10 Οκτωβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της θανατικής καταδίκης, τραγική ειρωνεία), ήταν ένας Αμερικανός θανατοποινίτης. Καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 1991, για τη δολοφονία ενός αστυνομικού στην Τζόρτζια των Η.Π.Α., χωρίς να έχει βρεθεί ούτε το όπλο του εγκλήματος, ούτε δικά του αποτυπώματα ή το DNA του στον τόπο του εγκλήματος.
Η καταδίκη του βασίστηκε στις μαρτυρίες 11 αυτοπτών μαρτύρων, από τους οποίους οι 7 άλλαξαν ή αναίρεσαν την κατάθεσή τους, λέγοντας ότι κατέθεσαν φοβούμενοι την ίδια την αστυνομία. Η εκτέλεσή του Davis αναβλήθηκε 4 φορές λόγω αμφιβολιών, με τελευταία τη χθεσινή, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα (2 π.μ. ώρα Ελλάδας), όταν το Ανώτατο Δικαστήριο, μετά από μία ακόμη αίτησή του, ανακοίνωσε την απόφασή του να αναβάλει για μία ακόμη φορά την εκτέλεση και να επανεξετάσει την υπόθεση. Τελικά το Δικαστήριο αρνήθηκε την αίτηση και λίγα λεπτά μετά τις 11 το πρωί, ο Davis θανατώθηκε. Ελπίζω να μη σε κούρασα φίλε μου, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Η χριστιανική Αμερική που αγαπά τον πλησίον της, κάνει για μια ακόμη φορά το θαύμα της και αποδεικνύει ότι το απαρτχάιντ δεν πέθανε ποτέ. Κλασικό  το σενάριο. "Μαύρος εγκληματίας σκοτώνει λευκό αστυνομικό". Προφανώς το "αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου" δεν ισχύει στις Η.Π.Α. Εν έτει 2011 υπάρχουν ακόμα και η τερατώδης, απάνθρωπη θανατική ποινή και ο ρατσισμός. Και δυστυχώς ο Troy Davis δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο θύμα. Έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω: Με ποιον τρόπο ακριβώς σωφρονίζει η θανατική ποινή; Γιατί έχω την εντύπωση ότι στόχος της οποιασδήποτε ποινής είναι -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι- ο σωφρονισμός. Η κατανόηση του λάθους, η μετάνοια  και η ομαλή επανένταξη στην κοινωνία. Πώς θα επανενταχθεί στην κοινωνία ένας νεκρός; Ξέρω τι σκέφτεσαι. "Υπάρχουν εγκληματίες που θα τους άξιζε να πεθάνουν με βασανιστήρια." Και δικαιολογημένα το σκέφτεσαι. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ο νόμος της φύσης: "Σκοτώνω αυτό που απειλεί τη ζωή μου". Σκέψου όμως λίγο! Τι είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα; Είναι η επικράτηση της λογικής, ο δαμασμός των ενστίκτων. Αν καταφέρεις λοιπόν να βάλεις σε πρώτο πλάνο την ανθρώπινη υπόστασή σου, τον ορθολογισμό σου, που στο παρελθόν γέννησε την έννοια του ανθρώπινου δικαιώματος, θα δεις ότι δεν έχει καμία ουσία η εκδίκηση. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" ουσιαστικά σε κάνει ίδιο με τον εγκληματία. Και το μόνο σίγουρο σ' αυτή την υπόθεση, είναι ότι μια κοινωνία εγκληματιών, δεν μπορεί να κοιτάξει μπροστά και να προχωρήσει.


Δες εδώ το δελτίο τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας για την εκτέλεση του Troy Davis και όχι μόνο.